Tι ήταν εκείνο που έκανε το κάλεσμα του Γεωργίου Φλωρόφσκυ για την «επιστροφή στους Πατέρες» τόσο ιδιαίτερο και δυνατό; Με ποιο τρόπο η νεοπατερική του σύνθεση κατέστη το κυρίαρχο παράδειγμα στην Ορθόδοξη θεολογία κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα; Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες της νεοπατερικής θεολογίας και ποια είναι η θέση του χριστιανικού Ελληνισμού στο όραμα του Φλωρόφσκυ; Στη μελέτη αυτή, o Πωλ Γαβριλιούκ προχωρά πέρα από την επιφανειακή ανάγνωση των πραγμάτων, θέτοντας ερωτήματα για το πώς οι κοινές εμπειρίες του ξεριζωμού και της μετανάστευσης από τη Σοβιετική Ένωση μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων και οι τακτικές συναντήσεις με δυτικούς θεολόγους οδήγησαν τον Φλωρόφσκυ στη διάγνωσή του σχετικά με τις δυτικές αλλοιώσεις της σύγχρονης Ορθόδοξης θεολογίας. Στο δυτικοευρωπαϊκό συμφραζόμενο, όπου η ορθόδοξη πίστη ήταν ελάχιστα γνωστή ή συχνά γινόταν αντικείμενο παρερμηνείας, ο Φλωρόφσκυ συνέβαλε στη σφυρηλάτηση της ορθόδοξης θεολογικής ταυτότητας, θεμελιώνοντάς την στον χριστιανικό Ελληνισμό των Ελλήνων Πατέρων. Για τον Φλωρόφσκυ ο σκοπός της πνευματικής ιστορίας δεν ήταν ποτέ μονάχα ιστορικός. Οι μελέτες του στους Πατέρες της Εκκλησίας και οι Δρόμοι της Ρωσικής θεολογίας αποτελούσαν μια πρόσκληση στους σύγχρονούς του να εξετάσουν τις δικές τους θεολογικές παραδοχές και να αποκτήσουν μια ζωντανή και νέα προοπτική.